10.Harry

  Siedziałam  na łóżku  i przeglądałam album  ze zdjęciami. Natrafiłam na zdjęcie które zrobione było w dniu moich  siódmych urodzin.
-Życie było wtedy prostsze...-wyszeptałam.
Chciałabym cofnąć czas. Być  znów małą dziewczynką, przejmować się tym czy zdążę na wieczorynkę. 
Chciałabym choć  przez chwilę  nie myśleć o tym że w każdej chwili mogę  zniknąć z tego świata. Od kiedy  dowiedziałam się że mam tętniaka nie funkcjonuję już tak jak wcześniej.Jest mi z tym źle. Ciągłe uwagi rodzicielki- Uważaj w szkole!, Zrobisz sobie krzywdę nie wychodź z domu !- dobijają mnie. Nie jestem   już dzieckiem , wiem co jest dla mnie odpowiednie a co nie.Jestem okropną córką...
Przeszkadzam im.  I choć powtarzają mi jaka jestem dla nich ważna to czuję  się niepotrzebna.
Z rozmyśleń  wyrwały mnie wibracje telefonu.  Spojrzałam na wyświetlacz -MEGAN- na mojej twarzy  od razu pojawił się uśmiech.
-Udało się !-nie zdążyłam nic powiedzieć, a ona  zaczęła krzyczeć.
-Co Ci się udało ? spokojnie...-uspokajałam przyjaciółkę.
-Mam bilety! Rozumiesz? Jedziemy na koncert One Direction !
-Wdech, wydech kochana. Po pierwsze to Ty jedziesz, a nie ja. -oznajmiłam.
-Dlaczego ty ich tak nie lubisz ?
-Nie powiedziałam nigdy że ich nie lubię, po prostu ich nie słucham. 
-No to zaczniesz.I idziesz ze mną.
-Nie ma mowy.
-Nie rób mi tego...błagam.
-Ught... kiedy ?
- Za 3 godziny.
-No chyba sobie żartujesz. Nie zdążę !
-To nie gadaj, tylko się szykuj. Będę u Ciebie za godzinę. Pa
-Pa.

***

  I w co ja się mam ubrać ?! Gdyby mi powiedziała wcześniej... no ale to w końcu Megan.
Ruszyłam do łazienki. Po dokładnym umyciu swojego ciała, które jest przeze mnie znienawidzone, wtarłam w  skórę kokosowy balsam. Wyprostowałam włosy i owinięta ręcznikiem wyszłam z łazienki.
Postanowiłam że nie będę się stroić. I tak nikt nie będzie na mnie zwracał uwagi. Ale zaraz... Meg pewnie kupiła bilety vip. Pod samą sceną... no nie.
 Zajrzałam do  szafy i wyciągnęłam z niej czerwone rurki i czarną koszulkę z dużym, czerwonym sercem na środku. Jeszcze czarne trampki, kolczyki, zrobię lekki makijaż i będę gotowa. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Zeszłam na dół otworzyć. Przyjaciółka zamiast się ze mną przywitać zabrała się od razu z krytykowanie mojego stroju.
-Mogłaś ubrać  coś bardziej...
-bardziej ?
-eleganckiego...
-Meg, to koncert.- popatrzyłam na dziewczynę która miała na sobie sukienkę i szpilki.

***

-Idę zobaczyć co i jak.Poczekasz?

-Poczekam, tylko Meg proszę, pospiesz się, albo nie !  nie śpiesz się bo jeszcze się zabijesz w tych szpilkachh. 

-Miło że się o mnie troszczysz.

***

Już miałam dość tych pisków. 

-Ja tu nie wytrzymam- pomyślałam.

Megan nadal nie wracała. Postanowiłam odejść parę metrów dalej. Usłyszałam szloch. Pod drzewem siedziała dziewczynka. Twarz miała schowaną w dłonie, przez co nie wiedziałam jak wygląda. Podeszłam do niej niepewnie i zapytałam dlaczego płacze. Drgnęła. Podniosła głowę do góry. Jej zielone oczy były smutne, a po czerwonych policzkach spływały łzy.  Włosy koloru ciemnego, spięte były w koka.

 Miała bardzo długie rzęsy, czego niejedna nastolatka by jej zazdrościła.
-Jak masz na imię ?
-Maybelly.

-Maybelly, śliczne imię. Powiesz mi dlaczego płaczesz ?
-Nie chcę żebyś przeze mnie przegapiła koncert.
-Spróbuję Ci pomóc. Ile masz lat ?
-Czy ty siebie słyszysz ?  Jest koncert i masz szansę tam być, to Ty wolisz pomagać jedenastolatce ?
-Tak właśnie.  Dlaczego nie idziesz na koncert ?
-Nie mam biletu, to znaczy miałam ale...
-ale?
-Dziewczyna..ukradła mi je . Tak bardzo się cieszyłam. W końcu miałam spełniać swoje marzenia,a ona...po prostu mi go zabrała.
-Skarbie... chodź tu - przytuliłam dziewczynę.
-Dziękuję, ale na prawdę idź już bo się zaczyna.
-Chodź ze mną.
-Ale po co ?
-chodź, zobaczysz.
  Ruszyłyśmy w stronę Megan. Po jej wyrazie  twarzy wywnioskowałam że jest zła.
-(T.I.) Gdzie ty byłaś ?!  Musimy iść.
-Nie. Masz wziąć ze sobą Maybally.
-Ale ja nie mogę.- Mey popatrzyła na mnie.
-Możesz.
-(T.I.) A ty ? Nie idziesz?  przecież miałyśmy być razem.
-Mey na niego bardziej zasługuje. Idzie już .
-Jesteś tego pewna?-zapytała Meg.
-Tak jestem pewna.

***

Minęła godzina, koncert nadal trwał. Przyznam... nudziło mi się. 

-Ty nie na koncercie?
-Nie, tak jakoś wyszło  że tu siedzę.
-Coś się stało ?
Spojrzałam na dziewczynę i osłupiałam.
-Boże...
-Coś ze mną nie tak ?
-Tak... To znaczy nie ! Jest ok.
-Zareagowałaś jakbym... dobra mniejsza.
-Po prostu nie mogę uwierzyć że właśnie przede mną stoisz.
-Gemma jestem.
-(T.I.)
-Robi się chłodno.
-Ja niestety muszę tu siedzieć do końca koncertu.
-Jak to ?
Opowiedziałam dziewczynie, dlaczego się tu znalazłam.
-Żałujesz ?
-Nie żałuję...
-Masz dobre serce.
Gemma zaproponowała mi że mnie zabierze do niej. Zgodziłam się choć nie wiedziałam czy to dobry pomysł. Napisałam wiadomość Megan że musiałam iść.

***

 Wnętrze domu było bardzo ładnie urządzone. Gemma to bardzo miła osoba. Jej mama również. Siedziałyśmy we trzy i piłyśmy kawę.

-Musisz do nas przychodzić częściej- powiedziała mama Gemmy.

-Harry właśnie wysłał  mi wiadomość. Będą tu za 20 minut.

 -To ja może pójdę już... nie chcę przeszkadzać.-powiedziałam wstając z krzesła.
-Nigdzie nie idziesz- oznajmiła mama Gemmy i Harrego.

***

-Hej mamo! Co u was ? Gemma mówiła że ma dla mnie niespodziankę.
-Hej synku. Twoja niespodzianka siedzi w salonie.
-Mam się bać ?
-Nie... no idź idź.

Niepewnie wszedłem do salonu. Przy stole siedziała Gemma  z jakąś dziewczyną.  Rozmawiały jakby były najlepszymi przyjaciółkami, ale widzę  ją pierwszy raz.
-Gemma! Hej.
Przywitałem się z siostrą i przytuliłem ją mocno. Bo w końcu nie widzieliśmy  się dobrych parę tygodni...
-Hej Harreh. To jest (T.I.).
-Hej (T.I.)
-Hej- podałam dłoń chłopakowi, on ją uścisnął.
-Miło mi.- Harry ma bardzo ładne oczy... stałam i wpatrywałam się w niego, próbowałam zachować się jak normalna dziewczyna. Nie piszczałam, nie skakałam...

-To może chciałabyś pogadać ?
-No nie chce Ci zabierać czasu...
-Nie zabierasz...chodź.
Chłopak złapał moja rękę i prowadził schodami na piętro. Stanęliśmy przed drzwiami do jego ''byłego'' pokoju. Otworzył drzwi. Wnętrze jego pokoju było bardzo fajnie urządzone. Interesująco...
Na ścianach wisiały zdjęcia z dzieciństwa. Przykuło moja uwagę zdjęcie z lat szkolnych. ubrany w niebieski mundurek, wyglądał słodko. I ten dołeczek.. hm...
-Nie patrz na te zdjęcia !
-A to dlaczego? - odwróciłam się, nie sądziłam że stał za mną, tak blisko mnie. Prawie się z nim zderzyłam.
-A to dlatego że nie wyszedłem  na nich jakoś za specjalnie ładnie.
-te zdjęcia są słodkie. Uśmiechnij się.
-Po co ?
-No uśmiechnij się.-wskazałam palcem na jego zgłębienie w policzku-O masz tutaj dołeczka! Pokochałam twoje dołeczki.
-Nie lubię ich...
-Ught...
-A teraz ty się uśmiechnij no.
-Nigdy w życiu.
-No proszę... (T.I.) Uśmiech...w tej chwili.
-Nie umiem się uśmiechać na siłę.!
-A ten uśmiech będzie na siłę ?!
I w tym momencie musnął swoimi ustami moje. Mimowolnie się uśmiechnęłam.
-Ty tez masz dołeczki...
-Nie lubię ich...
-Są słodkie, ty jesteś słodka, Twoje usta są słodkie...
-Dobra skończ.- wybuchłam śmiechem.
 Rozmawialiśmy dosyć długo. Poczułam ból w tyle głowy. Tętniak dał o sobie znać...
 -Harry, muszę już iść.
-Odwiozę Cię.
-Nie rób sobie kłopotu.
- Coś  się stało?
  Powiedziałam chłopakowi o tętniaku, prosiłam aby nikomu nie mówił. Może krótko go znam ale zaufałam  mu. Przejął się tym bardziej niż ja. Zaniósł mnie do auta i panikował co było według mnie w ogóle nie potrzebne.
-Spokojnie, już jedziemy do szpitala.
-Harry spokojnie. Nic mi nie będzie..ałł chyba nic . 
Gdy dojechaliśmy pod budynek, wziął mnie na ręce i zaniósł pod samą salę.
Lekarz podawał mi jakieś leki. A on stał obok mnie. Lekarz powiedział że już wszystko w normie, ale ten ból może ie pogarszać.
 -Harry jedź do domu, ja sobie poradzę, wrócę autobusem.
-(T.I.) Nie zostawię Cię samej.

                                                                    trzy lata później

Mężczyzna z dzieckiem na rękach przemierzał  uliczkami  cmentarza.
-Darcy, pamietasz mamę?
-Pamiętam tatusiu.  Brakuje mi jej...
-Mi też kochanie.
 Gdy znaleźli się we właściwym miejscu. Harry jak zwykle, czytał tabliczkę na której było wyryte ( T.I.)
-Kocham Cię-wyszeptał kładąc na grobie różę- Nikt nam Ciebie nie zastąpi...

KONIEC

Bardzo przepraszam za błędy. na pewno jest ich wiele.
Miłego dnia ;)